Szkoła Sztuk Walki RAIKEN

Geneza SSW RAIKEN

Założycielem Szkoły Sztuk Walki Raiken jest Sensei Alessio Del Frate 

To młoda szkoła której celem jest wdrażanie skutecznych rozwiązań w oparciu o tradycyjne techniki. Inspiracją jest pierwotna forma sztuki Jiu-Jitsu, która istniała w czasach kiedy na polach bitewnych dominowała kasta Samurajów. Pierwotne Jiu-Jitsu znacznie różniło się od współcześnie znanych nam form. Służyło pokonaniu przeciwnika a uwzględniając rozmaite sytuacje w trakcie bitew, techniki stale ewoluowały, aby sprostać nowym warunkom (więcej o historii Jiu-Jitsu tutaj – odnośnik do Historia i charakterystyka). W myśl o zamierzchłych praktykach, powstało Combat Aiki Ju-Jitsu jako nawiązanie do praformy i w odniesieniu do współczesnych zagrożeń.

Profesjonalny program nauczania, opracowany do stosowania technik utylitarnych o wysokiej skuteczności, jest tylko częścią ścieżki szkoleniowej, przy wartościach, takich jak: honor, szacunek, dyscyplina, determinacja, cierpliwość, poświęcenie i lojalność

Dołącz do nas już teraz i stań się częścią naszej rodziny!

NASZE LOGO

Symbolem Szkoły Sztuk Walki Raiken jest Yin i Yang, nasycone niebieską poświatą. Symbol opisuje dwie pierwotne, przeciwne a zarazem komplementarne i równe sobie siły. Określają one bowiem wszystkie aspekty twórcze wszechświata. Symbol ten stanowi wiele interpretacji. Dla nas, dwoma przeciwnymi siłami są style, które wzajemnie się uzupełniają – aspekt umysłowy Aikido i aspekt fizyczny Ju-Jitsu . Równowaga duszy i ciała – rozwój psychiczny i fizyczny. Niebieska poświata symbolizuje błyskawicę – niszczycielską siłę natury której uosobieniem jest mityczny Susanoo. W tłumaczeniu Rai – błyskawica, Ken – pięść, tak więc RAIKEN znaczy pięść o mocy błyskawicy.

Historia oraz charakterystyka Ju-Jitsu

Ju-Jitsu to tradycyjna sztuka walki pochodząca z Japonii. Praforma obecnie znanego nam stylu miała swe początki w czasach kiedy formowała się kasta samurajów, zatem Ju-Jitsu liczy sobie blisko 3000 lat. „Ju-Jitsu” w swym tłumaczeniu oznacza (Ju – łagodność, ustąpienie; Jitsu/Jutsu – sztuka) sztukę łagodności. Sztuka walki na przestrzeni stuleci była różnie nazywana: Tai-Jutsu/Tai Jitsu, Kumi-Uchi, Aiki-Jitsu/Aiki Ju-Jitsu, Wa-Jitsu, Yawara, Torite oraz Kogusoku. Współcześnie jest to Ju-Jitsu/Jiu-Jitsu i nie kiedy też Aiki-Jutsu/Aiki Ju-Jitsu.

Sztuka ta, ciągle rozwijana i doskonalona służyła pokonaniu przeciwnika. Jak podaje tradycja, jeśli wszystko inne zawiodło, samuraj musiał walczyć wręcz. Wojownik odziany był w zbroję więc zakres wykonywanych ruchów był dość ograniczony, a sama walka wyglądała nietypowo. Kiedy samuraj został zrzucony z wierzchowca i pozbawiony broni, posługując się walką wręcz był zdolny obalić przeciwnika zakładając dźwignię (zmuszenie stawu przeciwnika do pracy w nienaturalnych warunkach). Zyskiwał niezbędny czas, aby dobyć tanto (sztylet japoński) i wbić w szczelinę uzbrojenia, dosięgając punkt witalny. Walka wręcz stanowiła techniczną konfrontację a nawet strategię, kiedy wojaczka bronią przeradzała się w chaotyczną i zaciętą szarpaninę co uniemożliwiało wykorzystanie broni do zyskania przewagę. Na polach walki, gdzie zwykle panował tłok i ścisk zakleszczenie z zwarciu oznaczało spore tarapaty oraz bezbronność wobec kolejnego przeciwnika. Szybkie uwolnienie się poprzez zerwanie chwytu przeciwnika oraz bolesne obezwładnienie zwiększały szanse przeżycia. 

Ju-Jitsu stało się bronią taką jak miecz dla samuraja. Od najmłodszych lat szkolono wojowników w zakresie zakładania dźwigni. Każdy samuraj trenował rzuty oraz chwyty, aby być w stanie wyjść z każdej możliwej opresji. Powstawały specjalne schematy, na których zaznaczane były punkty witalne ludzkiego ciała opisujące technikę zabijania jednym uderzeniem. Wiedzę tę stale aktualizowano a wiarygodność sprawdzano na skazańcach. Poza polem walki, różnego rodzaju formy konfrontacji z przeciwnikiem stały się elementem religijnej celebry oraz wychowaniem fizycznym dzieci a także treningiem technicznym i kondycyjnym dla dorosłych 

Kiedy Japonia zjednoczyła się na początku XVII wieku, wojny domowe ustały więc wrogów wewnętrznych nie było. Klasyczne bronie tamtych czasów przestały mieć znaczenie, wojownik musiał pozostać wojownikiem, rozwijając umiejętności żołnierskie bez możliwości wzięcia udziału w walkach. Wzrosło znaczenie umiejętności walki bez broni przez co nadano im nazwę Ju-Jutsu co znaczy „sztuka ustępliwości”, „sztuka łagodności, miękkości”.

Ze względu na swój niezwykle wielki dorobek, sięgający czasów starożytnych, mówi się, że Ju-Jitsu jest matką wszystkich japońskich sztuk. Teza ta wydaje się być jak najbardziej prawdziwa, zważywszy na to, że  z dziedzictwa Ju-Jitsu czerpały inne sztuki walki. Wyraźnym przykładem są współczesne Judo („łagodna droga”), Aikido („droga umysłu i ducha”) oraz Karate („pusta ręka”) (Funakoshi, 1988). Założyciel Judo, Jigoro Kano wyodrębnił  techniki rzutów (Nage Waza), przekształcił je czyniąc bezpieczniejszymi, i tak oto utworzył sport walki. O’Sensei Morihei Ueshiba uczynił podobnie w przypadku dźwigien (Kansetsu Waza), które wyodrębnił i połączył ze sztuką walki miecza w wyniku czego ruchy w Aikido są piękne i sprawiają wrażenie tańca. Funakoshi Gichin, jak wyżej wymienione legendy Japonii, wyodrębnił walkę wręcz (techniki kopnięć i uderzeń) i udoskonalił, nadając temu obecnie znaną formę. W ten oto sposób, mistrzowie zainspirowani pierwotnym stylem, którym niegdyś władali samuraje utworzyli sztuki walki, które na przestrzeni dekad, zyskały popularność i stały się dostępne dla każdego.

Obecnie Ju-Jitsu pojawia się w kilku formach: tradycyjnej, sportowej i bojowej. Tradycyjne Ju-Jitsu czerpie swe źródła od Japońskich mistrzów. W niektórych odmianach zachowana zostaje ceremonialna tradycyjna etyka, oparta na szacunku do mistrza, uczniów oraz miejsca treningu. Techniki praktykowane w tradycyjnym Ju-Jitsu nakierowane są na rozwój i rekreację.

  Sportowe Ju-Jitsu cechuje się nastawieniem na rywalizację. Techniki tradycyjne zostały przekształcone na potrzeby sportu (czego przykładem jest Brazylijskie Ju-Jitsu) zyskały miano sportowych. Bojowe Ju-Jitsu swe techniki skupia na realnej samoobronie i konfrontacji z napastnikiem. 

Tradycyjne techniki zostały przystosowane na potrzeby współczesnych zagrożeń. Należy zaznaczyć,  że w czasach samurajów Ju-Jitsu było sztuką wojenną, służyło pokonaniu i nie kiedy zabiciu przeciwnika. Na przestrzeni stuleci sztuka wojenna ewoluowała w sztukę walki i straciła swoją zabójczość, ale zyskała użyteczność w służbach mundurowych i porządkowych.

Combat Aiki Ju-Jitsu

To styl łączący w sobie odpowiednio wyselekcjonowany zakres technik Aikido, Ju-Jitsu oraz walkę wręcz. Pełny i spójny styl przystosowany jest do współczesnych zagrożeń. Dla nas liczy się przede wszystkim jakość oraz skuteczność technik, która uwarunkowana jest podłożem naukowym.

Zakres stylu obejmuje: chwyty, rzuty, dźwignie, trzymania, uderzenia, kopnięcia, duszenia, walkę w parterze, obronę przed niebezpiecznymi przedmiotami oraz atak na punkty witalne ciała. Wszytko to jest niezbędne by w sytuacjach nagłego zagrożenia szybko wyeliminować agresywnego napastnika lub pod presją bólu zniechęcić dalszą agresję.

Jeżeli chcesz poznać nasze metody, poszerzyć swoją wiedzę to nasza sekcja jest dla Ciebie!

Sensei

Sensei Alessio Del Frate 3 DAN, założyciel SSW RAIKEN, Kierownik ośrodka Polskiej Federacji Sztuk Walki i Sportów Obronnych w Krakowie oraz główny instruktor. Stopnie nadane przez Soke Pawła Handzlika (10 DAN) w systemie szkoły Toshu Kakuto Ju-Jutsu oraz INTERNATIONAL KORYU-BUJUTSU.
Od najmłodszych lat zafascynowany kulturą Japonii i wschodnich sztuk walk. Praktykę rozpoczął w 2007 roku, od tamtej pory regularnie trenuje nie tylko umysł i ciało, ale poszerza wiedzę o nowe style i techniki walki doskonaląc umiejętności na międzynarodowych seminariach. Nie są mu obce Aikido, Karate, Judo, Ju-Jitsu oraz system Krav Maga.